Wbrew popularnym poglądom,
nie istnieje jeden ogólnoświatowy język migowy, którym posługują
się wszyscy ludzie na Ziemi. Każdy naród wykształcił własny
język, choć nie zawsze pokrywa się on z zasięgiem języka
mówionego, i tak na przykład, osoba posługująca się amerykańskim
językiem migowym nie zrozumie człowieka migającego w brytyjskim
języku migowym, chociaż oba narody posługują się przecież tym
samym, angielskim językiem mówionym, ale świetnie dogada się w
Kanadzie i Meksyku, gdzie stosowany jest ten sam język migowy.
Podstawą komunikacji w
języku migowym stanowią znaki ideograficzne, które przeważnie są
odpowiednikami całych słów lub krótkich zwrotów. Ich
uzupełnieniem jest alfabet palcowy, który podaje zbiór znaków
migowych odpowiadających literom danego alfabetu. Chociaż jest on
mocno zunifikowany, to jednak czasem występują różnice między
poszczególnymi krajami (np. brytyjski alfabet palcowy jest
dwuręczny), i – podobnie jak w przypadku języka migowego – nie
sposób zrozumieć człowieka z innego kraju. Gdy na przykład Anglik
powie za pomocą języka palcowego słowo „dom”, Polak odczyta
wyraz „home”, bo tak słowo to brzmi w piśmie jego języka
ojczystego. Język palcowy jest zatem bardziej odpowiednikiem pisma
niż mowy, ale jego wartość możemy docenić „wypowiadając”
nazwy miejscowości czy imię i nazwisko, w których to przypadkach
język migowy zupełnie się nie sprawdza – nie ma innej możliwości
jak użyć alfabetu palcowego i przeliterować dane słowo.