Alfabet palcowy, jako uzupełnienie języka migowego

    Wbrew popularnym poglądom, nie istnieje jeden ogólnoświatowy język migowy, którym posługują się wszyscy ludzie na Ziemi. Każdy naród wykształcił własny język, choć nie zawsze pokrywa się on z zasięgiem języka mówionego, i tak na przykład, osoba posługująca się amerykańskim językiem migowym nie zrozumie człowieka migającego w brytyjskim języku migowym, chociaż oba narody posługują się przecież tym samym, angielskim językiem mówionym, ale świetnie dogada się w Kanadzie i Meksyku, gdzie stosowany jest ten sam język migowy.

     Podstawą komunikacji w języku migowym stanowią znaki ideograficzne, które przeważnie są odpowiednikami całych słów lub krótkich zwrotów. Ich uzupełnieniem jest alfabet palcowy, który podaje zbiór znaków migowych odpowiadających literom danego alfabetu. Chociaż jest on mocno zunifikowany, to jednak czasem występują różnice między poszczególnymi krajami (np. brytyjski alfabet palcowy jest dwuręczny), i – podobnie jak w przypadku języka migowego – nie sposób zrozumieć człowieka z innego kraju. Gdy na przykład Anglik powie za pomocą języka palcowego słowo „dom”, Polak odczyta wyraz „home”, bo tak słowo to brzmi w piśmie jego języka ojczystego. Język palcowy jest zatem bardziej odpowiednikiem pisma niż mowy, ale jego wartość możemy docenić „wypowiadając” nazwy miejscowości czy imię i nazwisko, w których to przypadkach język migowy zupełnie się nie sprawdza – nie ma innej możliwości jak użyć alfabetu palcowego i przeliterować dane słowo.

     Polski alfabet palcowy został skodyfikowany w 1805 roku przez ks. Anzelma Zygmunta lub w 1816 roku przez ks. Jakuba Falkowskiego, założyciela pierwszej szkoły dla głuchoniemych na ziemiach polskich (w tej chwili nie sposób ustalić, który z nich był pierwszy), chociaż pierwsze pewne przekazy dotyczące wykorzystania alfabetu palcowego na świecie pochodzą już z XII wieku, kiedy to mnisi cysterscy, składający śluby milczenia opracowali na własny użytek zbiór znaków służących do komunikacji bez używania słów. 

     Pierwszym autorem, który dokonał pełnego opisu wraz z ilustracjami łacińskiego alfabetu migowego, był Fray Melchior de Yerba, który w roku 1593 zawarł je w swoim dziele „Refugium informorum”. Na pamięć zasługuje także benedyktyn Pedro Ponce de Leon, który był pomysłodawcą zastosowania alfabetu palcowego na szeroką skalę w edukacji osób niesłyszących.

     Na koniec przedstawiamy polski alfabet palcowy wraz z odpowiednimi ilustracjami: 

 

Ciekawe artykuły:

• Odczytywanie hieroglifów
• Jak wygląda powierzchnia Księżyca
• Przeżycia na granicy śmierci
• Niezwykłe opowieści o niezwykłych ludziach
• AntyNoble - śmieszne badania naukowe

    
    Zapoznaj się z innymi artykułami. Przejdź do zakładki Spis artykułów.